3 Ιουν 2014

Where is my music?

Το λοιπόν μπήκαμε στον τελευταίο μήνα του πρώτου μισού του 2014 (έλα ντάξει έχω γράψει και δυσκολότερα!) και όχι καλύτερη εικοσάδα κατόπιν διαλογής δεν διαφαίνεται, μετά βίας μας βλέπω να μαζέυουμε είκοσι άλμπουμ γενικά που κάπως να ακούγονται.

Ωστόσο ως ξαφνική λιακάδα στη νεροποντή, ως γυράδικο μπροστά σου μετά από περιπλάνηση γεμάτη πέινα, ως διάλυση της ΝΔ ξέρω γω, έρχεται ένα ακόμη σωτήριο ποστ του σημαντικού μουσικού ιστοχώρου μας να προτείνει και εννοείται να υποχρεώσει προς ακρόαση το κοινό με μερικά καλά προς πολύ καλά δισκάκια...

Ας πούμε το νέο άλμπουμ των The Pains Of Being Pure At Heart. Τα παιδιά αν και μόμολα ακόμα είναι καλά, με την κιθαρίτσα τους και τη χροιά των φωνητικών να αρχίζουν πια να γίνονται έως και αναγνωρίσιμα (θεμέλιος λίθος μιας ποπ ίντυ μπάντας). Καλό πόνημα, όσο χαζό πρέπει, όσο σοβαρό πρέπει.

Οι Black Keys για τη συνέχεια για μια ακόμα φορά αποδεικνύουν ότι είναι γαμώ τα project, μακράν στην τριάδα του αιώνα μας μέχρι τώρα. Έκαναν αρχικά και τα περίεργά τους εκεί που δεν τους ήξερε κανείς, δισκάρες, μπλουζάρες, διασκευάρες, εντάξει έγιναν μετά πιο γνωστοί, το έκαναν πιο εύπεπτο, αλλά όσο έπρεπε. Και γενικά πλέον είναι εμφανές πως ότι στο διάολο και να κάνουν, είναι σχεδόν αδύνατο να είναι βαρετό, αδιάφορο, και άλλα κακά. Και μην ακούτε χαζομάρες τύπου ‘’ντάξ, έγιναν γνωστοί τώρα και το χιπστεριάσανε’’ και ξέρω γω τι. Η μπάντα σπέρνει.

Αριμανίως (δεν ξέρω αν γράφεται έτσι αλλά δεν με νοιάζει στην παρούσα φάση) τον παίξαν και φέτος οι σεβαστοί Guided By Voices με μια μαλακία που δεν ακούγεται ούτε σε ασανσέρ.

Ο Nick ο Waterhouse δεν κρατιέται και φέτος, επιμένει στα oldies, με ένα νέο δίσκο ορισμό της συνοχής και της αρτιότητας. Μάλιστα είναι τόσο καλός και φέτος και πειστικός ως προς το ύφος, που θα τον φέρουν να τραγουδήσει και οι μυρωδιάδες του Εν Λευκώ σε ένα ακόμα από αυτά τα γελοία πλην όμως πανάκριβα γι’ αυτό που προσφέρουν φεστιβάλ της χώρας μας.

Αυτός όμως που έχει βγάλει ένα κατά το ring of smoke από τα καλύτερα δισκία φέτος είναι ο Ray La Montagne. Εκπληκτικό άλμπουμ, κινηματογραφικό, τελικά αποδεικνύεται ότι καλά κάναμε εδώ και τον πιστεύαμε πάντα.

Να μην ξεχάσουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι τελικά είχε δίκιο ο φαντασμένιος (γι’ αυτό είναι και φαντασμένιος,) για τους Nothing και το Guilty of everything. Απίστευτη shoegaze με ολίγη από ποστ ενίοτε. Βέβαια είναι σαν οι 93millionmilesfromthesun να παίζουν unplugged σταυροπόδι στην παραλία, αλλά καμία σημασία δεν έχει αυτό. Τελικά είναι τα δυο είδη που ακόμα προσφέρουν εγγυημένα δισκάρες.


Και μιας και παραπάνω αναφερθήκαμε στο πονεμένο θέμα ‘’συναυλία / φεστιβάλ στην Ελλάδα’’, μαύρες, μίζερες και κυρίως απάτη μουσικές νύχτες μας προσφέρονται απλόχερα και φέτος. Ξεπερνώντας επιδεικτικά τις παρουσίες James, Thievery, Placebo και ξέρω γω τι, το κομμάτι φεστιβάλ πλαισιώνεται από παντελή έλλειψη τσίπας, μιας και ζητάνε πχ τουλάχιστον 64 ευρό το ζευγάρι στο Εν Λευκώ (σόρυ, En Lefko festival, γιατί έχει πάρει και διεθνείς διαστάσεις) χώρια οι μπύρες, τα νερά κλπ για να δούμε ανύπαρκτους, πουθενάδες που παρακαλάνε στις χώρες τους για μια ώρα σε καμιά υπόγα, χιπστεράδες ξεχασμένα ζόμπι, με μόνη εξαίρεση τον Waterhouse

Κλασσικά και καθόλου εικονογραφημένα το Rockwave (παίζει ακόμα αρχές Ιουνίου να μην έχουν καταρτιστεί τα τελικά lineups) και το Ejekt (μόλις πριν μια βδομάδα καταρτίστηκαν τα τελικά και ‘’αναπάντεχα’’ lineups). Μόνη μικρή ελπίδα το Plissken, το οποίο κάτσε να το δούμε πρώτα... Άντε, καλό συναυλιακό καλοκαίρι – και – φέτος ρε... Τιμιότητα πάνω απ’ όλα...

1 άκουσαν τις μουσικές...:

new-girl-on-the-blog είπε...

Κάπου εδώ μέσα τη βρήκαμε τη μουσική (την καλή) και πάλι. Καλές συναυλίες :)