#08. Bruce Springsteen – High Hopes
Γιατί στην εικοσάδα: Ο Bruce εδώ και σχεδόν μια δεκαετία plus έχει καταφέρει κάτι που μάλλον μόνο εκείνον χαρακτηρίζει, σε σχέση με τους ομοίους του από άποψη ηλικίας, δεκαετιών στο κουρμπέτι κλπ. Πλέον εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια βγάζει δισκάρες και κατάφερε να θες να ακούσεις όταν μαθαίνεις ότι εξέδωσε δίσκο, προνόμιο που ήδη έχουν χάσει πάμπολλες μπάντες και καλλιτέχνες με ούτε το ένα δέκατο της πορείας και προσφοράς του Boss. Έχει ξανανιώσει, έχει αποτάξει από πάνω του τη δεινοσαυρίαση, δεν αρκείται στο ότι θα πουλήσει τον κώλο του ό,τι και να βγάλει λόγω ονόματος. Έτσι και φέτος, με τις διασκευές του και με έναν από τους μεγαλύτερους έβερ ιερείς της κιθάρας δίπλα του, για λόγους σαν τους παραπάνω στρογγυλοκάθεται με άνεση στο #08. Κι ας είναι φυσικά όλο αυτό κατακριτέο, κι ας φτύνουν τον κόρφο τους όλοι οι "γνώστες" που μας πήζουν κάθε χρόνο στα αυτιστικά ψευτομπλούκια με γκοσγιασούφηδες και καριμπούδες. Ειδικά αν ακούσεις το νέο take στο "The ghost of Tom Joad" και δεν πάθεις κάτι, παράτα το καλύτερα φίλε ορκισμένε φαν κακής μουσικής για ασανσέρ...
Γιατί όχι ψηλότερα: Εδώ έρχεται το μπλογκ να επιδοθεί σε ένα γαμάτο επιχείρημα ανωτερότητας. Ο μόνος λόγος που δεν είναι ψηλότερα το High Hopes είναι γιατί απλά μπήκαν ψηλότερα καλλιτέχνες επίσης γαμάτοι, αλλά νεώτεροι. Και για να είμαστε εντελώς ειλικρινείς, με καλύτερα άλμπουμ. Τονίζεις δηλαδή την διαφορά του Boss σε σχέση με τα πτώματα της εποχής του, αλλά μέχρι ένα σημείο. Προτεραιότητα έχουν πάντα οι νεότεροι. Ρεσιτάλ καλλιτεχνικής δικαιοσύνης. Τέλος.
0 άκουσαν τις μουσικές...:
Δημοσίευση σχολίου