Best 20 of 2014, #10

#10. Ray LaMontagne – Supernova

Γιατί στην εικοσάδα: Ο Ray ο LaMontagne είναι ένας δημιουργός που χρόνια απολαμβάνει σεβασμού από το μπλογκ. Σεμνότητα, ταπεινοφροσύνη, και δίσκους και τραγούδια χωρίς να φοβάται να εμπλουτίσει και να συνδυάσει ήχους και ρυθμούς. Το φετινό του θαρρώ πως ίσως είναι το καλύτερό του και προφανώς ο μουσικός διάγει μάλλον την καλύτερή του φάση. Πανέμορφη νέο-μπλουζ και νέο-σόουλ, χωρίς υπερβολές, κυλάει σα γάργαρο νεράκι το δισκίο…

Γιατί όχι ψηλότερα: Μιας και μπήκαμε στο σοβαρό κομμάτι της κατάταξης, την τελευταία δεκάδα, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα άλμπουμ που θα ανέβουν σ΄αυτή είναι τα πραγματικά καλά φετινά, ή όπως συνηθίζει να λέγεται εδώ στα γραφεία του μπλογκ «τα άλμπουμ που θα μείνουν και για τα επόμενα χρόνια». Δεν είναι ότι το Supernova του Ray έχει τις τρελές διαφορές από το #8 πχ στο σύνολό του, απλά ίσως είναι το πιο low tempo της δεκάδας που έρχεται.

ΟΧΙ σχετική σημείωση: Ο χοστ πρωί οδηγεί προς την εργασία του. Έχει ανοιχτό το ραδιόφωνο συντονισμένο σε γνωστό σταθμό της Αθήνας. Μετριότητα όπως είναι γνωστό και μάλιστα στην καλύτερη περίπτωση. 

Και στην πολύ λογική ερώτηση «γιατί άνθρωπε μαζοχίζεσαι ακούγοντας ραδιόφωνο εν έτει 2014;» η απάντηση είναι «γιατί είναι ωραίο το μπάσταρδο το ράδιο στα FM, έτσι μεγαλώσαμε, συνήθεια, ξέρω γω;». 

Ο «παραγωγός» δεν ξέρω τι ακριβώς σκέφτεται, τι όνειρο είδε τη νύχτα, ποιος ηχολήπτης ή μουσικός επιμελητής του μπέρδεψε τα mp3 και ξαφνικά από τα ηχεία ακούγονται οι πρώτες, εκείνες οι αιώνιες νότες από το «Δε χωράς πουθενά» των Τρύπες.

Σκέψη Νο.1: Πόσο καιρό έχω να ακούσω Τρύπες ρε…

Σκέψη Νο.2: Τώρα με την ευκαιρία που έχουμε και μπλογκοβίζιον και βαθμολογούμε δίσκους ας πούμε και καλά, πόσο, πραγματικά πόσο, ας μου πει κάποιος ΠΟΣΟ για πλάκα (θα) είχαν οι Τρύπες ΟΛΟ το πανκ ροκ και βάλε όλων των δεκαετιών, της Αγγλίας, της Αμερικής, της Αυστραλίας και κάθε κωλοχώρας που δυο τρία μαλακισμένα με κιθάρες και τύμπανα έγιναν κατά καιρούς και θεωρούνται και ακόμα «τεράστιες, σημαντικές μπάντες», «επιδραστικοί», «ηχητικά σημεία αναφοράς», «πάμπολλοι οι καλλιτέχνες μου μετέπειτα επηρεάστηκαν από τους τάδε»… ΠΟΣΟ; Η ενοχλητική σκόνη που καθάριζαν ο Καρράς από το μπάσο του και ο Τόλιος από τα τύμπανά του πριν από κάθε προβίτσα τους ήταν και είναι όλοι…

Και κάτσε εσύ τώρα και «σπάσε το κεφάλι σου» για το αν θα βάλεις και πού θα βάλεις στη λίστα τον κάθε Ray LaMontagne πχ σε σχέση με το Χ και Ψ άλλο γατί ή άλλα γατιά…